ตั้งแต่สัปดาห์นี้เป็นต้นไป บริษัทประกันสุขภาพเอกชนไม่ได้รับอนุญาตให้จัดหาผลประโยชน์สำหรับการบำบัดด้วยธรรมชาติหลายอย่าง ซึ่งรวมถึงการบำบัดด้วยกลิ่นหอม สมุนไพรตะวันตก ธรรมชาติบำบัด การบำบัดด้วยธรรมชาติ พิลาทิส การนวดกดจุด Rolfing (การจัดการเนื้อเยื่ออ่อน) Shiatsu ไทเก็ก โยคะ และอื่นๆ อีกครึ่งโหล เป้าหมายของการเปลี่ยนแปลงเหล่านี้คือการหยุดผู้เสียภาษีที่อุดหนุนการรักษาเหล่านี้ แต่วิธีการเปลี่ยนแปลงกฎหมายจะมีผลที่ไม่ได้ตั้งใจมากมาย
การบำบัดเหล่านี้ถูกลบออกหลังจากการทบทวนของรัฐบาล ในปี 2556
ไม่พบหลักฐานสำคัญสำหรับประสิทธิผลทางคลินิกสำหรับการรักษาเหล่านี้ จากการทบทวนคณะกรรมการระดับรัฐมนตรีสรุปว่าการรักษาเหล่านี้ไม่ควรดึงดูดเงินอุดหนุนจากผู้เสียภาษีซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของการประกันสุขภาพเอกชนอีกต่อไป ผู้เสียภาษีอุดหนุนการรักษาด้วยวิธีธรรมชาติผ่านส่วนลดประกันสุขภาพเอกชน ซึ่งครอบคลุมประมาณ 25%ของค่าเบี้ยประกันภัย
ส่วนลดนี้เป็นที่ถกเถียงกัน รัฐบาลมีค่าใช้จ่ายประมาณ 6 พันล้านเหรียญสหรัฐต่อปี และผู้เชี่ยวชาญหลายคนตั้งคำถามว่าการใช้เงินของผู้เสียภาษีมีประสิทธิภาพหรือไม่ อย่างไรก็ตาม นโยบายของรัฐบาลในปัจจุบันคือการอุดหนุนเบี้ยประกันภัย ดังนั้นการทำให้แน่ใจว่ากองทุนของผู้เสียภาษีมุ่งเน้นไปที่การบำบัดที่ได้ผลเป็นเป้าหมายที่คู่ควร
กฎหมายห้ามการรักษาอย่างไร?
เงินอุดหนุนจากรัฐบาลสำหรับค่าเบี้ยประกัน สุขภาพของภาคเอกชนอยู่ภายใต้กฎหมายโดยมีข้อควรพิจารณาเชิงปฏิบัติอยู่ในระเบียบข้อบังคับ การยกเว้นจากเงินอุดหนุนจากรัฐบาลมักจะรวมอยู่ในกลไกเหล่านี้ การเปลี่ยนแปลงจะอยู่ในชุดของกฎที่แยกต่างหากซึ่งควบคุมสิ่งที่ผู้ประกันตนสามารถเสนอได้ แก้ไขกฎสามข้อ
กฎข้อที่ 11: “ไม่รวมการรักษาด้วยธรรมชาติบำบัด” ไม่ให้ความคุ้มครองเป็น “การรักษาทั่วไป” สำหรับสภาวะสุขภาพเฉพาะ
การบำบัดเช่น iridology (การวินิจฉัยปัญหาสุขภาพโดยการดูที่ม่านตา) ไม่มีหลักฐานอ้างอิง แต่การบำบัดเช่นโยคะและไทเก็กมีหลักฐานที่สมเหตุสมผล (และเพิ่มมากขึ้น ) ทั้งสามอยู่ในรายการการรักษาต้องห้าม โยคะในที่ทำงานสามารถลดอาการปวดหลังและอาการป่วยได้ การแพทย์แผนจีน ไคโรแพรคติก และการนวดบำบัดไม่อยู่ในรายชื่อ
และยังสามารถดึงดูดผลประโยชน์ด้านการประกันสุขภาพส่วนบุคคลได้
การทบทวนในปี 2556 ระบุหลักฐานเกี่ยวกับการบำบัดด้วยธรรมชาติบางรายการในรายการ แต่ไม่รวมไว้เนื่องจากจำกัดเฉพาะเงื่อนไขหรือสถานการณ์เฉพาะ หลักฐานสำหรับเทคนิคการ หายใจButeyko เช่นจำกัด เฉพาะโรคหอบหืด
ข้อจำกัดนี้อาจรับประกันข้อจำกัดของผลประโยชน์โดยตรง อย่างไรก็ตาม กฎหมายกำหนดให้มีแพ็คเกจการดูแลหรือโปรแกรมการจัดการแบบรวมสำหรับโรคหอบหืดที่ดึงดูดผลประโยชน์เพื่อยกเว้น Buteyko โดยเฉพาะ แม้ว่าผู้ประกันตนจะไม่ได้จ่ายเงินสำหรับ Buteyko โดยตรงก็ตาม
องค์กรยังคงสามารถ เสนอบริการเหล่านี้ ในทางเทคนิคได้หากแยกบริการทางการแพทย์และการบริหารออกจากรายการที่เบิกคืนได้โดยสิ้นเชิง แต่ความจริงก็คือสิ่งนี้สร้างอุปสรรคที่แทบเป็นไปไม่ได้ การบำบัดด้วยวิธีธรรมชาติในรายการนี้ไม่สามารถโต้ตอบ เชื่อมต่อ หรือรวมเข้ากับบริการที่คืนเงินได้อีกต่อไป
ที่ปรึกษาด้านการประกันสุขภาพเอกชนของ Department of Health ยอมรับโดยสังเกตว่าแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่ผู้ประกันตนหรือองค์กรที่รับประกันภัยจะเอาชนะอุปสรรคและเสนอบริการบำบัดตามธรรมชาติ
หากกฎหมายมุ่งเน้นไปที่การยกเลิกการอุดหนุนก็จะมีปัญหาเล็กน้อย แต่ “รายการต้องห้าม” ในกฎหมายนั้นผิดปกติอย่างมาก ไม่มีกระบวนการที่เป็นทางการในการอัปเดตรายการเมื่อหลักฐานมีวิวัฒนาการ ซึ่งหมายความว่าการบำบัดยังคงถูกห้ามจนกว่าจะมีการออกกฎหมายเป็นอย่างอื่น และไม่สามารถเพิ่มการบำบัดอื่น ๆ ได้อย่างง่ายดาย
เนื่องจากการไม่รวมอยู่ในรายการ เรกิและคริสตัลฮีลลิ่งมีสิทธิ์ได้รับสิทธิประโยชน์
ในขณะเดียวกัน การตรวจสอบนั้นล้าสมัยไปแล้ว ตรวจสอบการทบทวนอย่างเป็นระบบที่เผยแพร่ระหว่างปี 2551 ถึง 2556 และไม่ได้ตรวจสอบงานวิจัยต้นฉบับเลย เกณฑ์การค้นหาสำหรับการทบทวนนั้นแคบและอาจไม่ได้สะท้อนถึงการปฏิบัติ การทบทวนไม่รวมหลักฐานสำหรับยาสมุนไพรแต่ละชนิด เช่น เนื่องจากไม่เชื่อว่าหลักฐานนี้เกี่ยวข้องกับการใช้สมุนไพร
การวิเคราะห์เมตาแสดงให้เห็น ว่าโยคะมีประสิทธิภาพในสภาวะต่างๆ เช่นโรคเบาหวานและอาการปวดหลัง ปัจจุบัน โยคะได้รับการแนะนำเป็นการรักษาเบื้องต้นสำหรับอาการปวดหลังส่วนล่างในสหราชอาณาจักร และนาโต้แนะนำให้หน่วยบริการด้านสุขภาพของกองทัพใช้โยคะสำหรับโรคเครียดหลังเหตุการณ์สะเทือนขวัญและอาการปวดหลัง
กฎหมายนี้ทำให้โปรแกรมที่คล้ายกันแทบจะเป็นไปไม่ได้ที่จะทำซ้ำในออสเตรเลีย
อย่างน้อยที่สุด กรมอนามัยควรปรับปรุงการทบทวนเพื่อให้แน่ใจว่าหลักฐานที่พวกเขาใช้ตัดสินใจนี้เป็นปัจจุบัน
เราต้องการแนวทางที่อิงตามหลักฐานในการบำบัดด้วยธรรมชาติ แต่การเปลี่ยนแปลงเหล่านี้ขัดขวางการเข้าถึงการบำบัดที่รู้ว่าได้ผล ส่งเสริมการบำบัดที่รู้ว่าไม่ได้ผล และลดความสามารถของนักวิจัยในการตรวจสอบว่าอะไรได้ผลและไม่ได้ผล
